Zapadne političke i medijske ustanove su proglasile raspad Miloševićevog režima u Jugoslaviji kao "Revolucija 5. oktobra". Ali se samo u korumpiranoj i reakcionarnoj političkoj klimi, koju karakteriše gotovo potpuni nedostatak kritične misli, događaji u četvrtak mogu univerzalno prikazati kao "pad komunizma" i prelaz u demokratiju.

Stotine hiljada ljudi je učestvovalo u pokretu protiv Miloševića, ali sa stanovišta njihovog rukovodstva i političke perspektive, kampanji koju je vodila Demokratska Opozicija Srbije (DOS) se lako može dati etiket "made in America". Pad Miloševićevog desničarskog nacionalističkog režima je bio inspirisan, novčano podržan i organizovan od strane samih imperijalističkih sila koje su malo ranije od godine dana sistematično bombardovali srpski narod. Njihov je cilj bio tada, a i sada ostaje, uspostavljanje apsolutne kontrole nad Balkanom, putem eliminacije onoga što oni smatraju političkom preprekom njihovim komercijalnim i strateškim ciljevima.

Pad Miloševića nije ni iznenađenje, ni prilika za žaljenje. To što je on nenamjerno postao fokus Zapadnih intriga ne legitimiše njegovu tvrdnju da je on anti-imperijalista. Njegov režim je počeo kao pro-kapitalistička i nacionalistička tendencija koja je izniknula iz titoističke birokratije, i koja je sama bila pretežno oblikovana perspektivom i praksom staljinističke klike koja je preuzela vlast u Sovjetskom Savezu.

Nešto prije jedne decenije Zapadne sile su smatrale Miloševića kao korisnog saveznika, a čak i donedavno za vrijeme potpisivanja Dayton-skog Sporazuma 1995. koji je okončao građanski rat u Bosni, Washington je dodijelio srpskom lideru ključnu ulogu u podržavanju sporazuma kojeg je nametnuo Zapad. Tada su, međutim, SAD i NATO saveznici došli do zaključka da je njihovoj ekonomskoj kolonizaciji Balkana, koja se zaozbiljno pokrenula raspadom stare federacije Jugoslavije, potrebno razbijanje Srbije. Milošević se zbog toga prikazao kao posljednji zao demon na svjetskoj sceni, i Srbiju su okačili na sramni stub kao evropski ekvivalent iračke "lupežne države".

Iako nije postojalo ničeg principijelnog što je moglo da razlikuje režim Miloševića od režima Franja Tuđmana u Hrvatskoj, Milana Kučana u Sloveniji ili Alije Izetbegovića u Bosni, ovi posljednji su bili prikazani kao "nove, krhke demokratije" koje napada nerekonstruisana komunistička država Srbije.

Danas se SAD i Evropa ujedinjuju sa srpskom opozicijom da bi okrivili Miloševića za sve jugoslovenske probleme. On je dosta kriv, ali Zapadne sile su igrale kritičnu ulogu u raspadu Jugoslavije i potpaljivanju nacionalnih i etničkih sukoba koji su prouzrokovali rat u Bosni i prošlogodišnji konflikt na Kosovu. Većina patnje jugoslovenskog naroda je poslijedica uništenja državne infrastrukture od NATO-vih bombi, kombinovanih sa godinama nemilosrdnih sankcija.

Ni jedan kritični i iskreni posmatrač ne može da vjeruje da će jugoslovenski narod postići stvarnu demokratiju i socijalnu pravdu pod pokroviteljstvom samih imperijalističkih zemalja koje su u suštini odgovorne za poniranje jugoslovenske federacije u ekonomsku propast i etničko nasilje. Zaista, prikazivanje jugoslovenskih događaja kao konačno poglavlje u seriji "narodnih revolucija" protiv "komunističke tiranije" od strane Zapadnih medija, nenamjerno daje indikaciju onoga šta se stvarno planira za mase u poslije-Miloševićevoj Srbiji.

Svjetska štampa je uporedila juriš na zgradu Federalnog Parlamenta u Beogradu u četvrtak sa padom Berlinskog Zida, raspadom Sovjetskog Saveza i padom rumunskog Čaušeskua—često u kombinaciji sa spekulacijama da će Milošević završiti kao i njegov rumunski kolega. Ova prezentacija je, naravno, ideološki napunjena u svom lažnom prikazu staljinističke diktature kao oličenja "komunizma". Ali čak i kad bi ostavili ovu istorijsku laž na stranu, preostaje pitanje: šta su ove ranije "demokratske" revolucije proizvele, jednu deceniju poslije tih događaja?

Pad preziranih režima policijskih država krajem 1980-ih se dogodio pod uslovima oštre političke dizorijentacije unutar radničke klase, rezultat decenijama dugog ugušivanja istinskog marksizma od strane staljinističke birokratije. Ovo je dozvolilo Zapadnim silama da diktiraju ishod događaja kroz one dijelove stare rukovodilačke elite i snaga unutar malograđanske inteligencije koji su došli na vlast novo-osnovanih kapitalističkih država.

Širom Istočne Evrope i unutar samog Sovjetskog Saveza, "narodna snaga" je veoma brzo ustupila mjesto Internacionalnom Monetarnom Fondu, Svjetskoj Banci i internacionalnom finansijskom kapitalu. Obećani preporod demokratije se nije ostvario. Umjesto toga, radnička klasa trpi vladavinu semi-kriminalne oligarhije, kombinovanu sa padom životnog standarda, neviđenim osim u vremenima punog ratnog stanja.

Razmislite o sudbini ruske radničke klase pod vladavinom Gorbačova, Jeljcina i sada Putina. Ekonomska proizvodnja je opala za između 50 i 60 odsto, milioni ljudi su bačeni u nezaposlenost i stanovništvo će se smanjiti za jednu trećinu do 2050, zbog neobuzdanog širenja bolesti, neuhranjenosti i drugih socijalnih bijeda i nedaća.

Slična se strašna slika predstavlja u ostalim "novim demokratijama", gdje se manjina na vrhu društva obogatila putem pljačke državnih resursa, dok su se milioni osiromašili. Čak i bivša Istočna Njemačka, sada dio najjače nacionalne ekonomije u Evropi, je pritisnuta niskim platama, masovnom nezaposlenosti i socijalnom pustoši.

Ništa se bolje ne može očekivati pod vladavinom Vojislava Koštunice i njegovih kolega. U razmatranjima po pitanju kakva budućnost čeka jugoslovenski narod, moramo se prisjetiti stare izreke: "Ko plaća taj se i pita". SAD i Evropska Unija (EU) su zajedno napumpali preko 100 miliona dolara da bi osigurali pobjedu koalicije koju sačinjava 18 partija. Zauzvrat, ekonomski program za koji su se obavezali je oblikovan po mjeri pro-tržišne "šok terapije" prvo započetoj u Poljskoj, i koja je opustošila ogromne dijelove Istočne Evrope.

Vlada Koštunice nastoji da neposredno uključi Jugoslaviju u EU Paket Stabilnosti za Jugoistočnu Evropu, i članstvo IMF-a i Svjetske Banke, obećavajući da će potpuno otvoriti zemlju ekonomskom prodoru velikih globalnih korporacija.

Cijena koja se za to treba platiti je definisana u programu DOS-a kao "radikalne ekonomske reforme" i "afirmacija kriterija tržišta", uključujući obilno smanjenje poreznih rata, legalizacije "podzemne ekonomije" i ogromno smanjenje državnih troškova putem rezanja vojnog budžeta i provizijama državnih usluga. Sve izvozne i uvozne norme će se ukinuti.

Jugoslovenska valuta će se cirkulisati, i dosljedno masivno devalvirati, i njemačka marka će se legalizovati za unutrašnju opticaj kao alternativa Dinaru. DOS program poziva na "slobodan ulazak za inostrane banke".

Privatizacija državne industrije "će postati obavezna" i "odvijaće se pretežno putem direktne prodaje državne imovine" da bi se osigurale "direktne inostrane investicije". Kao i u bivšem SSSR-u i staljinističkim režimima Istočne Evrope, veliki dio industrije će se neminovno uništiti. Kontrole cijena na robu će se okončati. Po rječima DOS programa: "Trenutno su sve kategorije stanovništva nepotrebno zaštićene putem kontrole cijena."

Nema razloga za pretpostavku da će pad Miloševića donijeti novu eru mirovnih odnosa između raznih nacionalističkih klika koje kontrolišu Balkan. Tokom većine 20. vijeka, ova regija je bila izvor eksplozivnih sukoba između velikih sila. Konačan raspad jugoslovenske federacije u rukama Zapada će samo intenzifikovati jagmu između SAD-a i njenih evropskih rivala za sfere uticaja, jeftine radne snage i sirovina širom Balkana i naftom bogatih regija prema istoku.

Koštunica, novo-krunisani "demokrata" Zapada, nam pruža instruktivni primjer cinizma koji prožima polise velikih sila i propagandu Zapadnih medija. Konzervativni i tvrdokorni srpski nacionalista, on je jednom bio saveznik bosanskog srpskog lidera Radovana Karadžića (kojeg je, kao i Miloševića, optužio haški sud za ratne zločine). Njegova politička promjena ilustruje političku istinu, koju su ličnosti poput iračkog Sadama Huseina i panamskog Norijege dokazale, da dojučerašnji saveznici mogu brzo postati današnje parije, i obratno. Bilo da je neki lider "demokrata" ili "tiranin" se određuje, povrh svega, kroz zahtjeve inostrane polise Washington-a.

Do sada je Koštunica nastojao da se javno udalji od SAD-a i da se pridruži Washington-ovim evropskim rivalima. Ovaj stav je sukobljen sa snagama unutar opozicije koje SAD već dugo vrijeme finansijski podržavaju, a to je činjenica koja pruža plodno polje za nove imperijalističke intrige i daljnje političke trzavice.

7. oktobar. 2000.